Günes gözlügüne ihtiyacim yok cünkü gözlerimi yormayan bir günes gibi parliyorsun. Senin varligin, günesin yakmadan da isitabilecegini bana ögretiyor. Bu kadar huzurlu bir sicakligi daha önce hic bilmezdim. Baktigi yerde onu gördü, akan gözyaslari degildi, sökülen cigeri degildi; hic degmemis olan sevginin degdigi yaranin acisiydi yükselen. Hatirladikca günahlar boynuna dolaniyor, nefesini kesiyordu. Öylece icinde sebepsiz bir korku vardi ki, sanki ateslerde yaniyordu ve kimse onu kurtarmak icin gelmiyordu. Bakamadigi yönde, yaraticisi onu göremiyordu. Gececegini bilmeye ihtiyaci vardi ve inanmaya. Cesaretin ve umudun üzerine yagmasini diledi, günahlari sevaba cevirmek icin. Cözülmek ve kaldigi yerden hayata devam edebilmek icin...Kokusunu unutabilmek icin dehsetin... Talan edilmemis bir uykuya hasretle...
Sevgilim, Öykülerini okudum. Okurken, kullandigin her kelimenin, her noktalama isaretinin üzerinden defalarca gectim. Gecerken seni hissettim. Cok farkli bir duygu bu, anlatamiyorum. Bu, okurken seni yasamak sevgilim. Karakterin hüznünü, anlattiklarin üzerinden anlayabiliyorum. Asik olmus ve hayal kirikligina ugramis. Bu sarsintinin dinamiklerini anlamak cok önemli. Cünkü hayat, onu iyilestirene kadar kanatmaya programlidir. Tüm bu duygusal kaos icinde, Özgür hem insanlara öfkeliydi hem de yalniz olmasinin sucunu kendinde ariyordu. Mercana yolladigi e-postalarin birinde, Icimde ölen birileri var. Annem ölüyor, babam ölüyor, icimdeki cocuk ölüyor. Cok fazla cenazem var, hangisini kaldirabilecegimi bilmiyorum. yaziyordu. Gecenin bir yarisi Özgür sirtinda bir sicaklikla uyanmisti. Sirt sirta bir pozisyonda, Günes omurgasini Özgürünkine dayamisti. O geceyi, o hafta terapisine götürdü Özgür. Yüzünde saskin ve mutlu bir ifade ile anlatmisti olanlari Desteklenmis hissettim, sicakti ama yakici ve bunaltici degildi. Bu duygu benim icin ilkti
