Gözlerine bakiyorum. Toprak karasi gözlerine. Iki cukur olmuslar. Koyulasmislar sanki. Beni icine cagiran iki cukur gibi, topraktan, iki kara delik, topraktan. Ben dag, tepe, deniz, ici icine sigmayan, sekilden sekle girmeye, dans etmeye hazir ama öylece hareketsiz durmasi gereken kum taneleri gibiyim karsisinda. Deniz kenari kumu. Duramiyorum artik.
-Bütün gün yürüyorum sokaklarda. Kuslara kulak veriyorum. Bilmedigim restoranlarda yemek yiyor, bilmedigim kafelerde kahve iciyor, bilmedigim sokaklarda geziyor, bilmedigim insanlara bakiyorum. Kaybolmusum ve bunun hicbir anlami yok.
Cemile Özyakanin hikayelerinde hep bir gitmek var. O koltuktan kalkip rahatini bozan, harekete gecen karakterler düzen bozar, yollar asar, vedalar ederler. Kimi zaman asansörde, vapurda, Beyoglunun dar sokaklarinda, kimi zaman uzak diyarlarda, koguslarda ya da terapi koltugunda. Öylece dolanirlar, belki de kendilerine rast gelmek umuduyla. Durmazlar. Vazgecmezler. Hepsinin icinde bir kadin vardir; ses cikaran, hayir diyen ve er ya da gec kuslara kulak veren.
