Degisen sadece insan degil. Korkular da degisiyor zamanla. Yakin ya da uzak herkes seziyor bu degisimi. Hepimiz kosarak uzaklasmak istedigimiz seylere dönüsüyoruz. Bir ev ariyoruz, bir esik, yeni bir yurt, taze, sicak bir el. Kaybetmenin bir tür yeniden bulma oldugunu ögreniyoruz yine de. El yordamiyla anliyoruz gercegi. Sürekli kendimizle karsilasarak, arayarak ve deserek.Ömer Izgec,Bozadamile yepyeni ama ürkütücü bir dünyanin kapilarini aciyor bize. On iki yasindaki Esin hikayesinde tanri, inanc, kader, kabullenis, umut ve ask gibi konular üzerine düsünürken cografyamizda da tanik oldugumuz ayrimcilik, ikilik ve nefret tohumlariyla yüzlesiyoruz. Roman, zaman ve mekan bilinmezligiyle, anlattigi hikayenin gizemli havasiyla okuru dogrudan icine aliyor.Unutulan gecmis yerini tedirginlige ve kaynagini hakimiyet ülküsünden alan hiddete birakmisti. Var olmanin, farkliliklari yok etmekle mümkün olacagini düsünüyorlardi. Korkmuslardi ve korku, ötekini yok etme dürtüsünü beraberinde getiriyordu.
