Yavasca ayagi kalkip kapiya dogru adimlamaya basladim. Her zamanki gibi bir adim arkamdan geliyordu. Kalbim daha hizli atmaya basladi. Zaten nefesini ensemde hissederken baska türlüsü olmazdi. Ensemden asagiya soguk bir damla ter akti bile. Adimlarimi oldukca yavas atiyordum. Kendimi kandirmamin bir anlami yoktu, su an korkuyordum iste. O odaya girmek istemiyordum ama belli edemezdim asla, gücsüz görünemezdim. Kendi icimde kurallarim vardi benim. Babam her ne kadar ona itaat etmemi istedigi icin bana aci verse de asla gücsüz ve korkak duramazdim. Eger durursam benden geriye hicbir sey kalmazdi. Karaca iste o zaman hicbir seye karsi gelemez ve yavasca yok olurdu. O istedigim kadina dönüsemezdim. Her ne kadar yavas yürüsem de yine hicbir sey benim bu lanet kapinin önüne gelmemi engelleyemedi. Bu kapinin arkasinda kan, ter, aci, caresizlik, gözyasi ve daha nicesi vardi. Ama bunu bilen sadece bendim. Dedim ya, kurallar Bu kapidan girdigim an gözyaslarim icime akacakti. Cigliklarim agzimdan cikmayacak, kalbimde kaybolacakti. Icimden feryatlar edecektim yine. O sert, nasirli elleri durana kadar sabretmem lazimdi. Her sey ona bagliydi, diger her sey gibi. Ama simdilik... Yemin ederim ki bir gün bana ne yasattiysa misliyle alacagim intikamimi. Kendi ellerimle Ben, Karaca... Gün gelecek, yasadigim acilarin da icimden ettigim feryatlarin da hesabini soracagim. Icimden akittigim caresiz gözyaslarim kadar kan akitacagim ve kalbim durana dek durmayacagim. Ben, Karaca... Hicbir zaman benligini kaybetmeyecek, kimsenin karsisinda egilip aci cekmeyecek o kadin olacagim. ASLA DURMAYACAIM.
