Cocuk ve siir Birbirine yakisan bu arkadas sözcükler, zamanin olmadigi bir cocukluk ikindisi gibi menekselenir gökyüzü defterlerinde. Cocuklugun kücük harfleriyle yazilan bu siirlerde herkes cocuklugunu da okuyabilir.
Gökhan Akcicek cocuklugunu terk etmeyenlerden. Siirlerini okurken Acaba büyüdük mü, yoksa büyüyen cocuklugumuz mu sorusu düsüyor kalbimize. Siir nasil bitmezse, cocukluk da bitmiyor aslinda. Gecen zamanin eskitemediklerinden biri de cocukluktan kalan kalp. Hayret eden, sevinen, kirilan, büyülenen, seven, üzülen, hic büyümeyen belki de o cocuklugun kalbi. Cocukluk, unutulan ya da sik sik hatirlanan arka bahcesi sairlerin, siirle sarilanlarin. Artik bakmayi unuttugumuz cicekler, duyamadigimiz sesler, cocuklugumuzdaki gibi göremedigimiz, göremeyecegimiz anneler, babalar, kardesler, ablalar, arkadaslar bekliyor bizi zamani genisleten bu siirlerde.
Süleyman Unutmaz
