Hayat beni burada saniyor. Bir siirin ilk harfiyim oysa. Onca sesin icinde sokagin cagrisini da duyuyorum ara sira. Sonra, rüzgarin gecerken camlarda biraktigi o sesi. Bana yüzünü dönen her harfi üsenmeden isaretliyorum alfabeme. Gecerken baktigim aynalar bir gülümsemeyi hatirlatiyorlar daha cok. Benim, suya düsen her gölgede büyüyen cocuk. Benim, defterine yazdigi masali her gece kuslara anlatan hayta. Benim, yagmurun öyküsünü sasirmadan sabaha tasiyan hickirik. Sulu boya resim gibi günden güne genisleyen ferahlik.
