Simdiye kadar tesadüf ettigim insanlardan bir tanesi benim üzerimde belki en büyük tesiri yapmistir. Aradan aylar gectigi halde bir türlü bu tesirden kurtulamadim. Ne zaman kendimle bas basa kalsam, Raif Efendinin saf yüzü, biraz dünyadan uzak, buna ragmen bir insana tesadüf ettikleri zaman tebessüm etmek isteyen bakislari gözlerimin önünde canlaniyor. Halbuki o hic de fevkalade bir adam degildi. Hatta pek alelade, hicbir hususiyeti olmayan, her gün etrafimizda yüzlercesini görüp de bakmadan gectigimiz insanlardan biriydi. Hayatinin bildigimiz ve bilmedigimiz taraflarinda insana merak verecek bir cihet olmadigi muhakkakti. Böyle kimseleri gördügümüz zaman cok kere kendi kendimize sorariz Acaba bunlar neden yasiyorlar Yasamakta ne buluyorlar Hangi mantik, hangi hikmet bunlarin yeryüzünde dolasip nefes almalarini emrediyor Fakat bunu düsünürken yalniz o adamlarin dislarina bakariz; onlarin da birer kafalari, bunun icinde, isteseler de istemeseler de islemeye mahkm birer dimaglari bulundugunu, bunun neticesi olarak kendilerine göre bir ic alemleri olacagini hic aklimiza getirmeyiz. Bu alemin tezahürlerini disari vermediklerine bakip onlarin manen yasamadiklarina hükmedecek yerde, en basit bir beser tecessüsü ile, bu mechul alemi merak etsek, belki hic ummadigimiz seyler görmemiz, beklemedigimiz zenginliklerle karsilasmamiz mümkün olur.