Hepimiz calkantili bir denizin ortasinda dalgalarla bogusan su köhne geminin icindeyiz. Gidecek yerimiz yok, kendimizi atacagimiz sakin bir kiyi yok, ne oluyorsa o mutlaka bizim basimiza geliyor, gelecek. Ne düsünüyorsak bu sallantili geminin icinde, bu tekinsiz yolculugun birer yolcusu oldugumuzu bilerek düsünecegiz. Ayakta kalmak, saglam durmak, asla umutsuzluga kapilmamak zorundayiz. Evet, canimiz aciyacak, icimiz yanacak, kalbimiz gördügümüz insanlik manzaralari sebebiyle daralacak, isyan kelimeleri dilimizin ucuna kadar gelecek ve yine de biz ayakta kalacagiz. Nice masum insan zalimlerce katledilecek, insaf sinirlari bircok kere asilacak, acimasizligin kollari akliselimin kavrayamayacagi yerlere uzanacak ve biz yine de insan olmakla mükellef olacagiz.