Koca gar binasinin icindeki sabah yogunlugu bir süre sonra Nebiyeyi yutarken Simitci Hacer, uzun uzun bakti Nebiyenin arkasindan. Sanki bir sey söyleyecekmis de söyleyememis gibi. Neyse dönünce söylerim, gibi basini salladi. Sonra, Hic dönmeyecek ki, dercesine gözleri garin sabah isiklarina takildi kaldi. Cok degil ama...

Ver bakalim abla suradan bize iki simit, diyen yorgun ve coskulu yolcu ciftin gencecik sesine kadar. Genc kadinin adinin Serin oldugunu duydu duymasina ama bu ad, nedense Hacere o anda hicbir sey ifade etmedi. Konusmalari da... O kadar cok aradim ki, ne oldu acaba... diye gara karisan cümleyi ise duymamasi mümkün degildi. Ancak o sirada gari cinlatan bir polis sireni her seyi sise buladi. Görüntü bugulandi, sesler tozlandi.

Nebiye, temizlik takintisi olan bir edebiyat ögretmeni. Her yerde toz görüyor, sildikce cogaliyor toz, pesini birakmiyor. Tozdan kacarken tozla kaplaniyor Nebiye.

Müge Iplikci Sil Bastanda silinip yeniden yazilan kaderlerin diyarindan bir kesit sunuyor bize. O kaderlerde hepimize ait bir ses ve o sese dair sözcükler var. O sese yazilmis fallarin bile zaman zaman zaman caresiz kaldigi bir gerceklige sarsici diliyle katiliyor Iplikci.

Hüzünlü bir hikaye... bir o kadar da muzip.