Bazen kaybederiz; umudumuzu, sevdiklerimizi ve sonunda kendimizi...
Hayata yenik basladigini düsünüyordu.
Cok sey kaybetti, kaybederken kazandiklarini hic görmedi.
Ayaz, bir insandan cok bir cografya idi.
O cografyanin en sert özelliklerini tasiyan bir adam ve onun cileli yolculugu.
Puslu bir vakitti sarmalayan o gece sehri... Gökyüzünde catirdayan bir depremin dalga dalga yayilan kükreyisinde uyandi gecenin öksüz kuslari.
Utandi bulutlar bu arsizliga, döktü usulca gözyaslarini uzaklarin ötesinden izledigi sonsuzluga.
Simdi kahrolasi bir rüzgar tasiyordu arsin saf ruhunu.
Art arda cakan simseklerin böldügü gecede, bu koca sehrin kirli sokaklarinda bir adam yürüyordu yine, her adimda ezerek gecenin yüregini.
Parkasindan kan damliyordu kimsesizligin orta yerine, kimselerin haberi yoktu yaralanmisligindan.
Ve sabah henüz cok ötelerdeydi, son veremezdi gecenin yeryüzündeki hakimiyetine.
Sokak lambalari bile korkup sinmisti karanliga; bütün isiklari söndüren karanlik sadece kendi görsel sölenini izletiyordu o gece kainata.
Bir adam, eli yüzü kan icinde, attigi adimlar idrakinden hür; yürüyüp gittigi yol mechul.
Aniden yandi gece, korktu sokaklar, bir nara kopup geldi ötelerden. Yarali olan durup dinledi bu haykirisi; bakti gökyüzünün en karanlik katina.
Bir ses daha böldü geceyi; bir ses durdurdu atan bir yüregi. Yigilip kaldi yarali olan, sehrin kirlenmis sokaklarina. Kimseler sahit olmadi bu cinayete, gecenin karanligindan baska.
