Üc kusak 1960lar, 1980ler ve 2000ler. Yasanan iki büyük siyasal deprem... Bu büyük sarsintilarin kadinlarin hayatlarinda ve ruhlarinda yol actigi savruluslar...
Cemre, edebiyatimiza öyküleriyle giris yapan Müge Iplikcinin ikinci romani. Kadin dünyasinin gölgede kalan köselerini basariyla aydinlatiyor Iplikci bu kitabinda da. Yildiz, Nimet, Hülya, Cemre ve digerleri... Hepimizin yüzleri aslinda onlar, hepimizin ruhlari...

Cemre, dünyanin acimasizligi karsisinda sorularindan asla vazgecmeyen, hep ayakta duran kadinlarin romani. Müge Iplikci bu romanla, sadece kendi kusaginin degil tüm zamanlarin yazari oldugunu bir kez daha kanitliyor.

Dünya disardan bakildiginda kocamandi, agir. Büyüyen, hayati yutan bir sesi vardi. Boslugun icinde dönen dünya kendisiydi, Nimet. Boslugu secen bir bakisla, disardan, kendi hizina sasti Nimet, ben. O Nimeti cok gördüm ben disardan sonra. O Nimetin agbisi taslar atti Nimete kocaman. Nimet hicbir sey demedi. Agbi tozlu kemeriyle vurdu da vurdu Nimete. Nimetin annesinin yemenisi yola bulanmisti...