Nereden bilebilirdi, sefil yasantiya ipotek ettigi evin bir gün bir sarsintida catlayabilecegim.. Yavrusunu enkazda arayacagini... Yavrularinin saclarini oksarken, yüreginin böylesine yanginlarda yanacagini
Yagmur siddetini giderek artiriyordu. Cadirda insanlar birbirine siki, simsiki sariliyordu simdi, herseye ragmen ayakta kalabilmek icin. Cadirlarin dip kismina döktükleri kumlar akip giden sulara karisiyor, tabanlarda kuru yer kalmiyordu.
Evler bir tarafta yapayalnizdi.
Insanlar bir baska sefildi bu kis.
Kendi daha sefildi...
Yagmurun altinda o soguk mezarda yatan
yavrusunu düsündükce, iceri girmek istemedi.
Bulutlarla aglamak, akip gitmek istedi, sel olup
gecmise... Tüm gözyaslarini silmek istedi...
Tüm hatalari da...
Cadirin kuytu kösesine cömelmis, dipten kayan
kum tanelerine bakiyordu.
Yagmura yalvariyordu icin icin
Alin beni de götürün buralardan...
Ya da yagmayin onsuz...
Benim yerime aglamayin artik...
Ölmüslerin adina, ölememislerin adina
aglamayin...
Küskündü yagmurlara...
Onsuzluga yagan yagmurlara...