Iki ayri dönem, iki ayri saklambac, ikisi de oyun degil

Ahmet Amca onlari magaraya sakladi. Diger sag kalanlarla orada bulustular. Komsu köyün insanlariyla. Gökten mermiler o zaman yagdi. Kimisi magarada kalmayi tercih etti, kimisi yürümeyi, devam etmeyi. Hayatta kalanlar bir tren istasyonuna kadar gidebildi; istasyonsa baska yollar demekti. Uzun, cok uzun sürdü yolculuk. Nedense aklinda en cok o sari vasak kaldi. Belki bu yüzden, sonraki hayati o kedi benzeri vasagin ona cizdigi yol oldu. Hem var, hem yok. Benim dedemdi o. Ne tuhaf degil mi, hayatini hicbir kitap yazmadi.

Gercek yorar insani. Yalandan beslenenleri urkutmemek lazim Yalan, bu dunyada gercegin kendisinden daha hukumludur, diyor Fundanin dedesi Sami Bey. Her sey, istenilen cercevede cevaplanmamis bir sinav sorusuyla basliyor ve umulmadik bir anda beliren bir suc süphesi, ortaligi bir günde birbirine katiyor. Funda, icinde yasadigi tüm bu okul, aile ve kimlik cenderesinden bir cikis yolu ararken, sessizce es gecilmeye calisilmis bir gecmisin silik ayak izlerini takip ediyor. Bu yol, izlenme rekorlari kiran bir televizyon programinin AVMden bozma stüdyosuyla kesistigindeyse, bellegin zamansiz ve kuralsiz oyunlari basliyor.

Unutturulmak istenmis gercekler, medya uyusturucusunda cözünmeye birakilmis acilar... Bazen tatsiz bir oyun, bu saklambac. Hele ki senden istenen, hafizani susturmansa. Müge Iplikci, yeni romaninda, resmi söylemlerin kalin perdesiyle ihlal edilen gerceklerin izini sürerken, birbiriyle kavgali iki dönemin arasina siradisi bir bellek koridoru aciyor.