Gerceklik duygu ve bilincini yitirmemis sanatcinin, gercekligi kavrayan bir visionu her zaman olmustur. Bu vision, onun gercekligi kavramasini, ona nüfuz etmesini saglar. Bu bakimdan, sanatcinin visionu, sanat yapitinin yönlendiricisi, örgütleyicisi olan zihinsel yapinin bir parcasidir. Ancak son zamanlarda, bu visionun yerini illusionun yanilsamanin aldigi görülüyor ve bu illusion yavas yavas zihinsel yapinin da yerine geciyor. Gercekliki yok sayarsaniz, rasyonalizmi ve pozitivizmi hor görüp yadsirsaniz, akli yetersiz bulursaniz, dine, fanatizme ve illusiona siginmaktan baska careniz kalmaz. Iste size, Islamcilarin postmodernizme bunca muhabbet beslemelerinin gerekcesi. Postmodernizmin oldugu kadar özellikle dinlerin de gerceklikle, bilimle, usla, bilincle sorunlari var.
Sanat yapiti ile sanat yapiti olmayanin arasindaki siniri kaldiriyorlar ve böylece sanatin kurallarini yadsiyorlar. Iyi ve kötü sanat yapiti yoktur, sanat yapiti vardir diyerek estetigi yok sayiyorlar. Akli yetersiz bularak illusiona ve üfürüke siginiyorlar. Ve buna devrim diyorlar.
Bu sanatsal karsi-devrimin toplumsal ve siyasal düzlemindeki yansimalarini merak edip ararsak, bakin neler buluruz Ilkel ve yabanil kapitalizm, vurguncu ve yagmaci liberalizm, devletin sosyal niteliginin yok edilmesi eylemi, küresellesme, medyakrasi, bireyin sonu... Bunlara Türkiyede sunlari ekleyebiliriz Anti-Kemalizm, Yeni Osmanlicilik, 2. Cumhuriyetcilik, Köse Dönmeclik, Refahcilik, Milliyetcilik...