Kestane Kiraninda Kadinlarda Zarifogullari ailesinin ve bir dönemin panoramasini cizen Tahir Musa Ceylan, bu kez Mavruzun elli yil sonrasina bakiyor. Ayni renkli, canli üslupla ve yine birbirinden cok farkli, abartili hatta gerceküstü hayat hikayeleriyle...

Yarim asri gecen yasina birkac ömür sigdirmis, ama geride tek bir iz birakmamisti. Dünyayi bir silgi gibi silerek ilerliyordu. Denizin kenarina vardiginda dönüp kendine bakti, kendi yagindan yakasi parlamis ceketinin üzerinde elini gezdirirken bu dünyada ikinci kez agliyor, o aglarken Meneksede balikcilarin tezgahina bir damla zift gibi aksam düsüyordu.



Henüz körpe demek icin bile erken olan kizdan on yedi yas büyük adam, yalniz kaldiklarinda sinekkaydi tirasi, Pereja kolonyali saclari, kalemle cizilmis gibi duran dudaklariyla ona Yahya Kemalden siirler söylüyor, Rüzgar Gibi Gectiden baslayarak filmler anlatiyor, Sait Faikten hikayeler okuyordu. Zeliha anlatilanlari anlamiyor, Yahya Kemalden cok, aklinda bir erkegin en cekici tarafi olarak onun az önce kesilmis sakallari kaliyordu. Aksamlari yalniz oldugunda, icini döseyen ipek bir örtüye dokunuyor,
köyde agaclarin üzerinde elma armutla beslenmek, sidik birakarak özgürlesmek günlerini özlüyordu. Onun burnunda köy
tüterken, Zeki Bey de kizi görmeden yapamiyor, her gece ögretmen arkadaslarinin yatakhane nöbetini gönüllü olarak
devraliyordu; akillilar saflardan cok asiklardan faydalaniyordu.