Denize kacmistim. O kocaman suya siginmistim. Gecenin bir vakti. Kiyi tehlikeliydi, baska zaman olsa dünyada inmezdim bir basima. Denizse güvenliydi o gece. Ardimdan gelir sanmistim. En azindan korumak ister, demistim. Ona bagirmis, kapiyi carpip cikmis da olsam. Denizin beni koruyacagini anlayana kadar icim icimi yemisti. Birileri gelecek, beni görecek diye degil, gelmezse diye. Gelmedi iste, demistim, gecenin bir vakti nereye gittigimi merak bile etmedi.
Dügün Birahanesi, öyküleriyle Behcet Celiki yakindan tanimak isteyenler icin bicilmis kaftan. Bu kitapta yer alan on üc öykü, yasantilarini ele vermeyen, ama okuru kendi serüvenlerine ortak olmaya cagiran kisilerle dolu. Celik, öykülerin ayrintilarini ustaca dokuyor; bu nedenle birbirine benzermis gibi görünen mekanlar, kisiler, metinleri zenginlestiriyor. Dügün Birahanesi, Behcet Celikin sürprizlerle dolu dünyasinin kapilarini aciyor.
Behcet Celikin öykülerindeki sesin demokratikligi, öykü türünün geneldeki yapisina uyuyor. Öykünün yasamin bütününü kucaklamak, her seyi kapsamak gibi bir savi yok. Anlattiklari daha kücük ölcekte, daha minimal, daha yalin.
Mehmet Serdar, Adam Öykü, Kasim-Aralik 2004