Tadina doyulmaz, kimi zaman kiskirtici, kimi zaman sakinlestirici ama ruhu hep özgür kalan yazilar. Insan ki esrefi mahlukattir, icindeki semavi özü kesfetmekle yükümlüdür. Cikacaksin yollara, kendine dogru git gidebildigin kadar. Kesif boynumuzun borcudur. Kendimizi kesfetmek, aski kesfetmek, dünyayi kesfetmek, Öteki'ni kesfetmek... Cakili kalmamak sirf aliskanliklardan ötürü demir attigin koylara. Cikmak oralardan, gecmek dalgakiranlarin beri tarafina, bilmedigin memleketlere varmak, tatmadigin yemekler yemek, sözlerini anlamadigin sarkilarla iclenmek, risk almak, dagilmak ve parcalanmak ve hasret cekmek buram buram, gurbetin tadina bakmak ve kendini yabancinin gözünden görmek, sasirmak yeniden, sasirma bir cocuk gibi dünyanin hallerine, cesitliligine, güzelligine, acimasizliklarina... sasirmak ölene kadar... sasirma kabiliyetini hic yitirmemek... budur son tahlilde Ademogullarina, Havva kizlarina kendilerini kesfettirten serüven.
